Nadchodzisz

Pierwsza gwiazda

Niebo szafirem przybrane

Świetliki zatańczą wśród zieleni

W sukni przetykanej bańkami

Naokoło gwar

Ciszę nocy – budzą kolędy

Śmiechy i życzenia

Westchnienia pełne wspomnień

To czas magii – dobra

To czas wyczekiwania – ciepła

To wreszcie czas wybaczenia

Wszelkiego zła – zawieszenie broni

Bo Nadchodzisz jako Dziecię

Bez bagażu krzywd i kłamstw

Bez bagażu nienawiści – zawiści

Od którego ten świat aż pęka!

Ale Ty w Swej dobroci

Niesiesz zrozumienie – miłość

Gdyż tak jest i było napisane

„Do końca nas umiłował”

Dla każdego niesiesz w darze

Pokój – Dobroć – Tyś źródło

Bezwzględnej Miłości

Więc bądź naszym drogowskazem

W tą magiczną noc i na zawsze

Bośmy dziełem twych Rąk!

WESOŁYCH ŚWIĄT!

Przemijanie

To takie oczywiste – choć nie proste

Każdy musi się z tym pogodzić

Że turbina życia napędzana jest od

narodzin

I gdzieś tam się zatrzyma

Widzimy klucze łabędzi

Odlatujących jak każdy z nas

A ich lot jest niczym jedno życie

Rokiem – dniem – godziną

W czasie swej wędrówki

Pokonujemy odległości

Jako pielgrzymi lub jak te łabędzie

Osiągnąć chcemy szczęśliwy cel

Czekając na odpoczynek

- by tylko w locie się nie zgubić!

* * *

Zatrzymaj dla mnie czas

By chwila trwała wiecznie

Ta jedyna w której świat

Przedstawia się bajecznie

Zatrzymaj dla mnie zegary

By godzin nie płynął strumień

Lata szczęśliwie niech trwają

Czy to zrobisz?

Nie umiem

Krzyk ciszy!!!

Cmentarz

Nieme pole

Usiane krzyżami

Skropione deszczem łez

Pogrzebane tysiące marzeń

Cisza

Wypełniona do granic

Jęki - tęsknota - ból

To, co pozostało

Pył - szczątki białych jak śnieg

Kości

Spróchniałe drzewo

I znów cisza zroszona łzami

Tych, co pozostali w nadziei

Patrzę i myślę

Po co warto żyć

By - powielać to samo

Łzy - cierpienie duszy

I zapełniać na nowo

Pole następnym krzyżem

ODPOWIEDŹ ZNA TYLKO ON!!!

ZATOKA ŻYCIA

Zatoka Życia

Szarość dnia

Szarość istnienia

Myśli kołaczą

Myśli biegną

Biegnę swoimi drogami

Raz przez góry raz w dół

Raz sięgamy do gwiazd

Następnie spadamy w otchłań

Pytania- pytania -  pytania

Na które staramy się odpowiedzieć

Które nie zawsze są proste

Lecz prawie zawsze bez odpowiedzi

Człowiek nie toleruje sprzeciwu

Taka jego natura

Złość –bunt -degradacja

Uczuć wyższych jeśli takie istnieją

Lecz oni nie są ich warci

JA – MY- To priorytet

A reszta- pionki które przestawiane

Tak by można wygrać

Nie zawsze wygrana

Daje poczucie dosytu

Więc gra dalej nie oglądając się za siebie

Myśli ma sterowane pilotem.

A przecież Życie to nie komputer

Nie telewizor czy inne media

Zapamiętaj przysłowie stare

Raz pod wozem – raz na wozie

Obyśmy byli zawsze na wozie

Pamiętając

„FORTES FORTUNEA AMAT!”

Pomyśl

Serce rozdziobią czarne kruki czasu

Dusza uleci niczym zwiewny motyl

Ja zapomniany za życia

Po cóż mi hołdy

Gdy istnieć przestanę?!

Jak przez mgłę…

Jak przez mgłę dociera do mnie

Echo twego głosu – zarys postaci

Bezbarwnych - obietnic

Które zadawały kłam naiwnemu uczuciu

Wirtuoz grający na skrzypcach o Harpii głosie

Meduzy wzroku obezwładnienia

A ja głupiec szłem na zgubę

Zagładę samego siebie – bezwolny niczym

Wytrącone z rytmu tik-tak zegara czasu

Po zerwaniu nadwyrężonej sprężyny

JUŻ NIE CHCĘ BYĆ CZYMŚ LUB KIMŚ

TAKIM nie ja pragnę siebie!  

Pajęczyna życia

Nić pajęcza

Wątła i krucha

O ironio - jakże to złudne

Przetrwa wichry losu

Życie ludzkie - tak jak Owa

Tu się rwie tam splata

I trwa - wystawiona

Na łaskę - niełaskę

Lecz czas jak kornik

Niszczy to i to

Z pozoru "OK"

W środku pustka

Gdy nadchodzi koniec

Kora odlatuje

Ukazując nagi konar

Źdźbła zwalonej trawy

Nieme serce - zamknięte w sarkofagu ciał !

Czarne łzy

Czy wiesz jak bolą łzy prawdziwe

Bez nadziei bezsilności odrzucenia

Jaki gorzki jest smak ich potoku

Wdzierają się niczym rdza do serca

I tak pogrążonego już w mroku

Serce - gdy płacze nikt go nie słyszy

Cierpi samotnie tak jak pustelnik

Zaszyty gdzieś w leśnej otchłani

Przezorny lub zraniony życiem

Kryje swój byt przed światem co rani

Pustka do koła i niech tak będzie

Z nią życie mniej boli - upadek

Choć samotności ludzie nie lubią

Niech idą do wszystkich diabłów

Czy wiesz jak bolą i palą łzy gorzkie

Nieważne - To moja sprawa je łkać

Bo kiedyś postąpiłem nierozważnie

A teraz przyszedł czas zbierać słabości plon.

Prozaiczne porównanie

Serce - jajko

To życie i to życie

Gdy są całe - żyjemy pełnią

To takie proste

Serce pęka jak skorupka

W której schowane jest życie

Białko - żółtko - zarodek

Nowego istnienia

Trudno skleić uczucia

Tak jak nie można odbudować otoczki

Rozbitego życia - skorupki

I zmienić biegu wody - sam byt !

                              

                               08.06.2013 r.

Majestat do końca

Tyle pytań
Pozostaje bez odpowiedzi
Bo - zbyt proste

Brutalna prawda w nich drzemie

Wolimy półśrodki
Iluzje - złudy - omamy
Narkotyzowani na własne życzenie
Tchórze - stojący przed rzeczywistością

Zadając ciosy
Nie chcemy znać skutków
Prawda o sobie
Zadaje potężny dyskomfort naszemu ego

Już się nie lękam
Stojąc z nią twarzą w twarz
Uczestnicząc w licytacji życia
Trwają nieustannie zagrożenia

Pochłonięty przez fale
Zatoną z moją łajbą
Pełen godności - honoru
Tak jak żyłem

Bez litości dla siebie
Uszy wypełni muzyka z Titanica
Tonącego w majestatycznej grozie
Ja - rozbitek losu z uśmiecham spełnienia!

03.06.2013 r.

Tajemnicza obietnica

Daj mi Twe serce

To nic nie kosztuje

Może jedynie 

Czasami zaboli

Lecz gdy pokochasz

Tak mocno - choć skrycie

Innego koloru nabierze Twe życie

Jak byś na nowo otworzył oczy !

Spadek!

Pamiętam lazur nieba 

W Twoich oczach

Wesołe - psotne ogniki

Roześmiane - rozmarzone 

Uśmiech karminowych ust

Składających obietnice

Tego co chciałem usłyszeć

Świadomy o ich nieszczerości

Ten głos cichy wabiący

Któremu poddał by się

Najdrapieżniejszy z kotów

Pieszczony do granic wytrzymałości

Tak - teraz i na zawsze

Zapamiętam te trzy zjawiska

Przez które choć chwilę

Czułem wolność - radość - miłość!

06.06.2013 r.

Granica

Tam gdzieś na pograniczu nocy – dnia

Istnieje jakieś serce

Zagubione między dwoma światy

Stojąc na rozdrożu 

Niezbyt wiedząc w którą ruszyć stronę

Gdyż boi się nocy – boi się dnia

Zbyt słabe by stawić czoło rzeczywistości

Jednak wszelako to nie tchórz 

Lecz zmęczone walką z wiatrakami

Niczym błędny rycerz – waleczny

Jednak zmęczony codziennością 

Człowiek – lub już prawie duch !

22.05.2013 r.

Dla A i nie tylko

Na darmo tęsknisz
Do lat beztroski – dzieciństwa
Taka jest kolej rzeczy
Tęsknota za tym – co odeszło

To nie pomaga nam tylko szkodzi
Gdy uczucie wspomnień
Jest zbyt bolesne
A Ty nie wrócisz tego co stracone

Nie można bać się teraźniejszości
Nie można cofać się
Gdy trzeba na przód iść
Zamknij swoje obawy – lęki

A   d o   k r y p t y   c z a s u   w y r z u ć    

k l u cz !



28.04.2013 r.

Odpowiedź czasu

Minuty – godziny – sekundy

To czas który trwa

Wieczność – bez końca

My – przemijamy

Rodząc się odchodząc

Tworzymy historię

Jak tylu przed i po nas

Dobrą – złą ocenią inni

Noc – świt – dzień – noc

Pory roku – miesiące – lata

Przeszłość – teraźniejszość – przyszłość

Stają się naszym udziałem

Twórcze lub beznamiętne

Istnienie każdego – dzieje ludzkie

Przekazy z ust do ust

A to wszystko czas !

Dzień Narodzin Prawdy!

Ukrzyżowali Cię Panie

Na wzgórzach Golgoty

Drzewo i gwoździe

Były Ci ostatnim posłaniem

Zadali Ci ból

Obsypali obelgami

Lecz Ty byłeś ponad wszystko

Więc zranili i poniżyli siebie

Dlaczego człowiek – człowieka

Zamiast wywyższać – rani

Pomagać jeden drugiemu

Przywary mu dodaje

Nie myśl, że życie krótkie

I przeżyć go godnie trzeba

Lecz zamiast tego pycha – zła

Przemawia przez niego!

Gdy nie ma innej drogi

A może klapki na oczach

Nie pozwalają dostrzec dobra

Czy Twoje poświęcenie na marne?

Czy Dobro zwycięży Zło

Jego potęgę i zauroczenie

Tego wszyscy podświadomie

Pragniemy tak jak Wody Życia!

Zmartwychwstania – uwolnienia

Wraz z Tobą!

Wiosna

To rozkwitający kwiat

O kolorach tęczy

Bezchmurne niebo

Słońce złote jak len

Szary ptak witający poranek

Przecinające błękit klucze

Powracających skrzydlatych gości

I powiew wiatru marzeń

Cichy szept uwolnienia

Przyrody z oków Zimy

W dywany turkusów – diamentów

Wyścielane łąki

Bo to Wiosna

Potęga odrodzenia

Wraz z nią nadzieja

Ze zawsze może być

Piękniej – Radośniej – Inaczej !

11.03.2013 r.

Czas Ucieka

Żyjesz na swoje konto

Na ten i tylko ten czas

Choć limitowany – ograniczony

Lecz Twój i tylko Twój

Rodzina – przyjaciele – ludzie

Ograniczenie bardziej lub mniej konieczne

Byś nie zapomniał o tym że życie

Dla innych ma większą wartość – sens

Lecz jesteś tylko sobą

Tak jak każdy indywidualnie

Za swoje błędy – Wady

Odpowiadać musisz

Wzgardzony lub chwalony

To tylko Ty a nie ktoś inny

Taka jest kolej istnienia

Człowiek i jego życie!

                             19.03.2013 r.

Dobranoc

Na kaszmirowym niebie

Nów – pan nocy i gwiazdy

Mleczna droga zaprasza

Do zwiedzania baśniowej krainy

Wyrywa się z piersi

Tęskne westchnienie

O małym Księciu i Róży

Odmętach ciszy – samotności

Po przeżyciu dnia

Pełnego zabiegania – trosk

Jakże potrzebujemy chwili

Oderwania od rzeczywistości

Więc chcę po obłokach

Wejść w marzenia

Odnaleźć siebie na nowo

By łatwiej było mi przeżyć

Kolejny nowy dzień !

                          

                              18.03.2013 r.

I stała się – Kobieta

 

W niej nasza przyszłość

Przeszłość teraźniejszości

To ona jest wiosną

Życia jak pierwiosnek

Pachnąca tak nieśmiało

A jednak wabi – przyciąga

Niby kwiecie na wiosennej łace

Nieosiągalne wnętrze Wszechswiata

Marzy, kocha, tęskni inaczej

Miękka jak wosk

Lecz zarazem nieugięta

Twarda zasadnicza

Tak to jej obraz

8 marca jej dano

Jako święto – czy jeden dzień

Wystarczy by uczcić

Jej pełne troski oddanie?

Apogeum końca

Moja śmierć – będzie cicha

Jak trzepot motylich skrzydeł

Jak oddech w bezdechu

Jak szept niemego

Odejdę bo serce pęka

Jak szybka nagrzana

Jak wytarty szew

Jak nić zbyt słaba

Żegnać się – po co

Zapomniany za życia

Po śmierci i tak zniknę

Jak mgła – dym – oddech

Raniąc wszystkich

Obwiniam siebie

Więc moja śmierć

Musi być cicha !

Ja i tylko Ona

Zaproszenie – przyjęte 

Vita – Tempus !

Czas miniony i teraźniejszy

Jakże różne a jednak podobne

Życie płynie jak woda

My wraz z nią niby fale

Czas miniony – przyszły

Co było wiemy – co będzie ?

Nikt z nas nie może zmienić

Szybkości wody jedynie jej koryto

Z biegiem lat stajemy się mądrzejsi

Ale czy na pewno ?!

Starasz się błyszczeć – po co?

I tak wypalisz się jak gwiazdy

A czas istnieć będzie

Stale – bezwzględnie zawieszony

Niby w próżni

Jak nasze marzenia o szczęściu

                                      06.02.2013 r.

Dym i ja

Jesteś jak dym z komina

Rozwiewany przez wiatr

Nic w Tobie ze stałości

Ciemny – jasny – rozwiany

Patrzę i myślę jak Ci dobrze

Że możesz się unosić

Tak po prostu bez celu

Gdy inni zmuszeni są utrzymywać żar

Beztroski wychodzisz w atmosferę

A podmuch powietrza Cię niesie

Lecz – żal mi też końca

Gdyż popiół z czasem wygaśnie

I znikniesz na zawsze

Byle szybciej od Twego oddechu

Od woni i zasłony którą roztaczasz

Chce być już wolny od Ciebie

By choć raz spojrzeć w dal

Której nic nie zakłóca

Nie drażni niefrasobliwością

Twoim bezimiennym ja

                                     

                                      05.02.2013 r.