Wigilijna prośba

Proszę Cię Panie

By przy wieczerzy

Wigilii Twojego Narodzenia

Każdy był z nami

Proszę Cię Panie

Po raz kolejny

Byś łaskę okazał światu

I Pokoju Sieci zarzucił

Proszę Cię Panie

By tak jak w żłobie

Nie byłeś samotny

Otwórz oczy i uszy innym

Serce Twe wielkie

Choć Ty sam dziecię

Podnieś Swą rękę

By pobłogosławić Światu

Tak aby w czas przyjścia

Narodzenia Twego

Każdy z maluczkich

Doznał pocieszenia

Proszę Cię Panie !

   

                             Bożena Sandulska

                             09.12.2012 r.

Pragnienie

Pragniesz odrobiny – nie wody która daje życie

Pragniesz miłości bez której go nie ma

Dajesz nie otrzymując nic w zamian

To tak boli

Fizyczny ból możesz złagodzić

Lekami lub siłą woli

Duchowy ból – na niego nie ma antidotum

Skutecznego i trwałego

Apteki lekarze są bezradni

Zostaje tylko czas
Zostaje moc wiary

Moc wszechobecnej miłości

Odnaleźć ją jest trudno – utracić zwątpić łatwo !

Wiemy że pajęczyna jest dość mocna

Bo  tak jak sieć babiego lata

Krucha – wątła i pogmatwana

Przetrwa przez wichry istnienia !

ŚWIT

Ulatują senne mary nocy

Za oknami budzi się dzień

Niosąc z sobą radości i troski

Co przyniesie – któż o poranku to wie ?

Wkraczamy w nową niewiadomą

Dobra czy zła rola czeka nas

Kiedyś już Ktoś ową nam wyznaczył

I do Księgi Życia – ukrył klucz

Szary świt – co przyniesie nie wiem

Zdać się mogę na przychylny los

Splotów przeznaczenia nikt nie zmieni

Chociaż czasem ciąży nam pełny trzos

Dzień się budzi pomału – po cichu

Kogut śpiewa swój poranny hymn

Świat zaczyna tętnić nowym życiem

Każdy z nas wplata weń swą nić ! 

                                                                 2012-10-20

Róże

Jesienne róże – nie pachną latem

Jesienne róże – mówią o odejściu

Jesienne róże – tęsknią za Tobą

Wieczorem tulą się do siebie

Choć piękne w słońcu – pachną chłodem

Tęsknią ich płatki do pocałunków

Liście są takie smutno zielone

Jakby je podlewano goryczą

Lato minęło – czy będzie nowe

Może i będzie lecz już nie to samo

Ludzie zmieniają się jak przyroda

Jesienne Róże o tym nam przypominają

Piosenkę skomponowaną przez Roberta Zabielnego można odsłuchać na - http://esnail.wrzuta.pl/audio/9HKRtkJnm1C/roze   

Przemijanie

To takie oczywiste – choć nie proste

Każdy musi się z tym pogodzić

Że turbina życia napędzana jest od narodzin

I gdzieś tam się zatrzyma

Widzimy klucze łabędzi

Odlatujących jak każdy z nas

A ich lot jest niczym jedno życie

Rokiem - dniem – godziną

W czasie swej wędrówki

Pokonujemy odległości

Jako pielgrzymi lub jak te łabędzie

Osiągnąć chcemy szczęśliwy cel

Czekając na odpoczynek – by tylko w locie się nie zagubić!

27.08.2012 r.

Czym Jesteś?

Chwiejnym źdźbłem trawy

Którym kołysze wiatr losu

Może szumem echa – odbijającego się po lesie

O konary drzew – targanym emocjami

A może tak chce wyobraźnia człowieka

Który chwyta się marzeń

Jak tonący brzytwy

Bo rzeczywistość go przerasta?

Wskrzesić chcę wyższe uczucia

By nie stać się jak głaz

Mając bijące serce i czującą duszę

Czym jesteś – jeśli jesteś?

Czasami myślę że nie istniejesz

Tak mówią Bóg Cię kocha

Ale człowiek – to nie On

Często wątpię czy człowiek

Potrafi kochać tak po prostu

Wyrachowany - taka jego natura

Coś za coś – bez wyjątku

To takie okrutne!

Obłuda – fałsz – paranoja

Czym staja się słowa jak

Kocham Cię?

Miłość po mimo wszystko?

Udawanie wyższych uczuć

Ludzi mieniących się kochającymi!

A Ty jesteś tylko sobą!

Pragniesz czystego uczucia

Przyjaźni – troski – miłości

Którą sam innym ofiarujesz!

23.08.2012 r.

Modlitwa Wieczorna

Chwile cierpienia – zwątpienia – goryczy

Racz Boże przyjąć w ofierze

Składając ręce wieczorną porą

Modlitwą ślę do Ciebie

Choć drogi życia krętymi są

Cierniami najpiękniejsze kwiaty przybrane

Ludzie wzajemnie ranią się

W maski pozorów przyodziani

Nie tracę jednak wiary mej

Codziennie biorę krzyż by iść dalej

Bo wiem że kiedy braknie sił

Ty mi Swą rękę podaj Panie

17.08.2012 r.

Modlitwa

Zapalasz światło nadziei

Gdy zmrok życia staje się gęsty

Podajesz dłoń pełną łaski

Gdy toniemy w otchłań codzienności

Jakże wielka jest Twa moc

I jak potężna Twa siła dobroci

Gdy czujemy zagubienie i strach

W twych ramionach odnajdziemy spokój

Tyś ostoją i opoką mej duszy

Tyś w bólach i rozterkach wytrwaniem

Dla zbłąkanych owiec Tyś przewodnikiem

Błogosławiony bądź na wieki Panie

17.08.2012 r.

Modlitwa Poranna

Dajesz mi Panie nowy dzień

Lecz co przyniesie tylko Tobie wiadome

Ile radości – rozczarowań – cierpienia

Cóż zapisałeś na dzisiejszym rozkładzie?

Tak ciężko nam ludziom czasem pojąć

Twe Boskie plany i zamierzenia

Stajemy często bezradni

Pytając o drogę do…

A Ty jak Boski pasterz

Przyjaciel co nie zawodzi

Podajesz nam swe dłonie

Jak byś chciał powiedzieć – nie lękajcie się

Wstał nowy kolejny dzień

Więc proszę Cię prowadź mnie Panie

I nie odtrącał wyciągniętej mej dłoni

Choć prochem marnym jam człowiek

17.08.2012 r.

Cień

Poszukaj swego cienia

Który gdzieś się zgubił

W świecie realnych zjaw

Powywołują Twój - lęk

On uciekł jak tchórz

Bo przerastało go życie

W ciągłym chaosie istnienia

Poczuł się odtrącony

Lecz tak jak - Ty bez niego

Tak On bez Ciebie

Nie może prowadzić życia osobno

Gdyż stanowicie jedno

On Ty - Ty On

Jedno chodź czasem- inne

Człowiek bez cienia jest martwy

A gdy go zyska żyje!

Los - wiatr zagubienia!

Zapadam w otchłań snu

Czarne kruki rozdrapują serce

Płynę z wiatrem czasu który miną

Gubiąc gdzieś w drodze – to co najcenniejsze

Pozbawiony nieba lub czeluści

Jeszcze żyję niby żywy popiół

Który rozwieją wiatry nieprzychylne

Gdy- ogień życia dogaśnie

Odlatuję- już nic mnie nie trzyma

Pozbawiony niemocy - lęków - bólu

Czuję jedynie powiew wolności

Oraz żar dogasającego ognia

Przenoszę się w świat mitów

Gdzie wszystko- łatwe- nierealne

Dobrej nocy- słodkich snów

Tak - to może i mój testament !?

Matkom!

Serenady śpiewa ptak o zmierzchu

I cykady świerszczy w trawie grają

Bo 26 maja święto Matki

Do Jej stóp nawet przyroda się skłania

Ona pierwsza była nam piastunką

W niej się nasze życie rozpoczęło

A gdy świat zobaczyć przyszła pora

To ramiona oraz całą siebie nam ofiarowała

Pierwsze kroki przy Niej - człowiek stawiał

Pierwsze słowa z ust poczęły płynąć

Łzy ze szczęścia miała na Swym licu

Gdyż tak bardzo - bardzo pokochała

Soje pierwsze - drugie może trzecie itd.

Taką samą siłą swej miłości

Za swe dziecię życie by oddała

Chociaż czasem trudy musi znosić

Niechaj ten majowy dzień –- Dzień Matki

Będzie dla Niej chociaż raz beztroski

Bez problemów trudów znojów

Pełen słońca radości spokoju

Pamiętając o tych co odeszły

Zmówmy modlitwie zapalmy świece

Polecając je naszej Wspólnej Matce

Te obecne i Te byłe i Te przyszłe!

Vita contra Mors

Piękno budzącego się dnia

Jakże kontrastuje z życiem

Codziennością mojego bytu

Pełnego różnych obaw i lęków

Za oknem On oraz niebo

Jak bezkres piękna błękitu

O wszystkich jego odmianach

Dający tyle nadziei na lepsze

Lecz serce me rozdarte

Przez prawdę powszedniości

Zamykam za sobą drzwi

I czuję się jak w pułapce

Uciec chcę lecz ona mnie zniewala

Uzależniony jestem od losu

Który zapisany  gwiazdach

Ręką Wszechobecnego.

Wiosenna rosa!

Rosa- jak łza co w oku się kręci

Opada rankiem na źdźbła trawy

Błyszczy w promieniach wiosennego słońca

Niby- brylant pięknem zaczarowany

Oj roso- roso zaczarowana

Pokaż mi proszę tę stronę życia

Gdzie- piękno spokój i miłość królują

Oraz świat o barwach poburzowej tęczy

Wyznanie

Utul mnie do snu

Snu głębokiego

Weź mnie w  ramiona

Bym czół Twoją bliskość

Wtedy odpłynę w dal

W ocean marzeń

I poczuję się wolny

Od swoich obaw i lęków

Utul mnie do snu

Tak jak Ty tylko umiesz

W cieple Twych ramion

Gdzie Twe serce usłyszę

Ono co dla mnie tylko bije

Dając bezpieczną przystań

Dla statku życia

Miotanym przez sztormowe fale

Tak bardzo potrzebuję

Twej bliskości ciepła oddechu

Dotyku dłoni- pieszczoty ust

To wszystko chodź tak trywialne

Dla mnie jest najważniejsze!

Bezsilność

Mój ból cielesny

To jest jak pustka w obrazie

Musi być - bo bez niego

Nie czół bym że żyję

Ale jest też ból

Którego zawszę się boje

To ból duszy i serca

Na niego nie ma ratunku

Ciało - zniesie opanuje

Siłą własnej woli

To co sprawia jakiś dyskomfort

Jest wyeliminowane

Z duszą i sercem jest gorzej

Wszelako to nie fizyczne cierpienie

Lecz gdy one cierpią człowiek jest bezsilny

A ziemia otworem stoi.

Umocnij Nas!

Tu nie ma miejsca

Jest tak ciasno i duszno

W tym świecie bezwzględnym

Gdzie liczy się tylko - mamona

Tu nie ma miejsca

Na głębsze odruchy

Jak miłość i współczucie

Bo liczy się tylko silniejszy

Tu jest za duszno

Od złych emocji

Od fetoru - niechęci intryg

Od fałszu - serc z lodu

Za duszno - za ciasno

Zbyt okrutnie - zbyt boleśnie

Oddycha się smogiem zazdrości

Czy nic zmienić się nie da?

Ciągle powtarzam pytanie

Na które brak odpowiedzi

A może w ogóle nie istnieją?

Bo prawda tak się zagubiła

W codziennym chaosie kłamstw

Którymi raczą nas wszyscy

Gdyż tak łatwiej im żyć!

Zapytam może raz jeszcze

Choć odpowiedzi nie dadzą

Czym staje się człowiek

Obdarty z najwyższej wartości?

Jest pyłem a może nawet i nie??

Bo pył musi istnieć

A Wy – My – Oni – Ty - Ja

Obumieramy pozbawieni

Prawdy godności wiary

Nie znamy lub już nie wiemy

Co to jest „miłość bliźniego”

To jakim cudem możemy

„Kochać siebie samego”?

A On - umierał na krzyżu

By odkupienia dokonać

Choć śmierci wrota pokonał

Do piekieł - człowiek podąża

Dlaczego? Dlaczego? Panie!

Świat upada dobrze wiedząc

Że dla Niego

Twoje Zmartwychwstanie!

W rytm serca

Zachowaj mnie w pamięci

Tak jak promienie lata

Soczysta zieleń Pól

Owoców leśnych dzbany

Bo ten-czas chociaż

Już do przeszłości należy

To gdy o nim pomyślę

Największy ciężar – uniosę

Wtedy mogę też pokonać

Krępujące - choć nie widoczne

Życia codziennego – kajdany

I stać się wolny jak marzenia

Na samo słodkie wspomnienie

Chwili gdy świat wydawał się bajka

Bo byłem i chciałem być

Tak bardzo zakochany!

Rozstanie

Pozostawię dla Ciebie

Książkę nie dopisaną

Życie-było jej wątkiem

A w niej mego serca historia

Pozostawię po sobie zapach

Leśnych wędrówek i wspomnień

Odbicie - niknące w zwierciadle

I pogłos kroków w ciszy

Jeszcze coś-swoja miłość

Bom kochał i sial ja wszędzie

Lecz jakie przyniesie owoce?

Nie wiem-bo mnie

Już tu nie będzie!

04.02.2012.r. Bożena Sandulska

Ku pamięci polskiej poetki Pani Wisławy Szymborskiej

Pytania walentynkowego wieczoru

Czy Cię kocham-pytasz?

A ja – odpowiem Ci pytaniem

Czym jest miłość- czy wiesz?

Powiedz mi czym- bo może tylko pragnieniem- pożądaniem

Lecz jeślim w błędzie

Wyprowadź mnie z niego

I daruj proszę tę prawdziwą

Która- „nie zazdrości- nie szuka poklasku

Nie pamięta złego i nie unosi się pychą

Może żądam zbyt wiele

Ale tylko dla takiej miłości warto żyć

I poświęcać się bez końca- granic

Bo ona jest prawdziwa –trwała i gorąca.

Życie jak poker



Dlaczego się boisz - pytasz

Życie -  to loteria

Życie - to poker

Życie - to gra

Loteria gdzie stawką jest

Dobry lub zły los

Pokerem w którym liczy się

Dobra lub zła passa

To i to stanowi grę

Do której przystępuje każdy

Komu dane jest przyjść

Na ten świat

Więc nie możesz się bać

I uciekać w kąt

Lecz z życiem o życie

Graj każdego dnia

Dopóki nie zamknie

Kasyna właściciel

Dopóki nie powie nam

Że już czas.