Apogeum końca

Moja śmierć – będzie cicha

Jak trzepot motylich skrzydeł

Jak oddech w bezdechu

Jak szept niemego

Odejdę bo serce pęka

Jak szybka nagrzana

Jak wytarty szew

Jak nić zbyt słaba

Żegnać się – po co

Zapomniany za życia

Po śmierci i tak zniknę

Jak mgła – dym – oddech

Raniąc wszystkich

Obwiniam siebie

Więc moja śmierć

Musi być cicha !

Ja i tylko Ona

Zaproszenie – przyjęte 

Vita – Tempus !

Czas miniony i teraźniejszy

Jakże różne a jednak podobne

Życie płynie jak woda

My wraz z nią niby fale

Czas miniony – przyszły

Co było wiemy – co będzie ?

Nikt z nas nie może zmienić

Szybkości wody jedynie jej koryto

Z biegiem lat stajemy się mądrzejsi

Ale czy na pewno ?!

Starasz się błyszczeć – po co?

I tak wypalisz się jak gwiazdy

A czas istnieć będzie

Stale – bezwzględnie zawieszony

Niby w próżni

Jak nasze marzenia o szczęściu

                                      06.02.2013 r.

Dym i ja

Jesteś jak dym z komina

Rozwiewany przez wiatr

Nic w Tobie ze stałości

Ciemny – jasny – rozwiany

Patrzę i myślę jak Ci dobrze

Że możesz się unosić

Tak po prostu bez celu

Gdy inni zmuszeni są utrzymywać żar

Beztroski wychodzisz w atmosferę

A podmuch powietrza Cię niesie

Lecz – żal mi też końca

Gdyż popiół z czasem wygaśnie

I znikniesz na zawsze

Byle szybciej od Twego oddechu

Od woni i zasłony którą roztaczasz

Chce być już wolny od Ciebie

By choć raz spojrzeć w dal

Której nic nie zakłóca

Nie drażni niefrasobliwością

Twoim bezimiennym ja

                                     

                                      05.02.2013 r.

Walentynka z Różą

Róża w sercu zerwana

Leśnym echem przesłana

Przypomina mi Ciebie

W skąpanym słońcem lecie

Tamte słowa niby na wiatr rzucone

Zasiały ją w mym sercu

Teraz choć rani głęboko

Nad ranem płaczę rosą

Pąsowa jak rumieniec

Niewinnego naszego uczucia

Najszlachetniejsza królowa kwiatów

Opowiada cichutko o szczęściu

Chociaż jej kolce ostre

Szkarłatną krew nam toczą

To jej piękno tego warte

Bo przecież ten kwiat to kwiat miłości!